Hemmelighetens åpenbaring

 

Skal en synder bli frelst, er det noe som må åpenbares for han. Han må få se seg som en fortapt synder, og at Jesu frelsesverk er nok til frelse. Denne åpenbaring skjer ved Den Hellige Ånd.

Dette sentral og frigjørende budskapet fikk sangforfatteren Lina Sandel se inn i. Få har som henne fått forkynne dette budskapet gjennom sine sanger. Hennes mange sanger spenner vidt i bibelske emner, men det sentrale frigjørende budskap om evangeliets hemmelighet som åpenbares for syndere, er grunntonen i hennes forkynnelse gjennom sangen.

En av de sangene som har vært meg mest til hjelp, har i Lina Sandels (t.h.) «Samlade Sånger» overskriften «Hemlighetens uppenbarelse». Det er en sang som står i bedehusets sangbok på nr.251, men som sjelden synges. Kanskje fordi det ikke er noen enkel tone til sangen, men også fordi den er så dyp at den trenger å studeres, mere enn synges.

I «Sangboken» er det tatt med åtte av de ti versene. De to siste er kuttet ut. Her står de derfor på svensk. Min oppfordring er at du leser denne sangen under ettertanke og bønn. Her er mye frigjørende forkynnelse og sunn sjelesorg:

Forsoninga er vunnen i Jesu Kristi blod, 

Til meg frå korset freden hans er floten.

Kvi har eg gått og ottat? Mi sak den er då god,

Den store skiljeveggen ned er broten.

Ja, dagen er no kommen, og natta er forbi,

Og fangehuset opna, kvar fange kan bli fri,

Sjå fiendskapen er for evig ute!

Det er meg openberra at eg eig barnerett,

For Gud med meg i Kristus er forsona.

Og eg som har meg gremma og aldri skjøna rett

Kor eg i dommen skulle verta skona,

Eg som i all mi betring, mi tru og gudleg sed,

Mi gjerning og min lydnad fann aldri hjartefred,

Eg er no alt i Jesus Kristus salig!

Er nådegåva gjeven, då er det ikkje eg

Som henne skal med strev og møda finna.

Ser du, min Gud, i Sonen med hugnad no på meg,

Så skal eg då som barn ditt rike vinna.

Og når du alt er nådig, så kjem mitt strev for seint,

Eg som i trældomskavet har streva hardt og meint

At du til slutt då skulle bli meg nådig.

Ein tener vel for dagløn, men ikkje for ein arv,

For denne skal du sleppa sjølv å masa.

Er eg i deg fullkommen, eg ikkje lenger tarv

Med gammal klut min nye kledning stasa.

Du einast er rettferdig, og all mi rettferd er

Så sulka til av synda, som du, min Herre ser:

Di rettferd einast, Frelsar, gjer meg verdig.

Men kor den arme sjela då enno dårar seg,

Som trur at ho kan verta nåden verdig,

Som først vil døyda synda og sidan tru på deg

Eingong når hennar betring rett vert ferdig,

Som først vil verta heilag og ven og rein og god,

Og sterk i tru og kjærleik og von og tålsamt mod

Og sidan verta barn i faderhuset!

Nei, før enn verdsens grunnvoll ved skapninga vart lagd,

Du unnte meg i Kristus barnekåret.

Å, eg som gjekk så lenge av tvil og vanmod plagd

Og har på tunge trældomsåket bore!

No tek eg til å skjøna, med undring det eg ser:

Min Herre Gud og Fader, det alt av nåde er!

No vil eg meg av nåden einast rosa.

Alt anna det er utrygt, alt anna sviker meg,

Men einast nåden din er stø og stendig.

Visst har eg lite elska og lite ottast deg,

Og enno er min kjærleik høgst elendig.

Men du har ikkje grunna mitt barnekår på den

Då hadde eg gått under, men sjå eg lever enn!

Eg einast av din frie nåde lever.

Så blir eg ikkje salig først når eg fer herfrå,

Eg i min Frelsar her alt sæl får vera.

Er fiendskapen drepen, kva ottast eg vel då?

Det som er dødt, kan meg 'kje skade gjera!

Er syndeskulda sletta av Jesu dyre blod,

Då er det skuldbrev borte som meg i vegen stod,

Og kven vil meg med nokon rett for dømma?

Ack, Herren vare prisad, som segren gifvit har,

Af egen kraft jag den visst aldri vunnit.

Se`n blott den stora saken en gång för mig blef klar,

Hur mycken nöd har ej med ens försvunnit!

Hvad rör mig världens vänskap, blott Herren är min vän

Hvad är ock hela jorden och hela himlen än

I jämbredd med min Jesus och hans kärlek?

Men, Herre, mig bevara, jag kan ej värna mig,

Och farorna i världen äro många;

Jag är ej ännu hemma för evig tid hos dig,

Så låt blott intet taga mig till fånga;

Ack, låt mig aldri tycka, att själf jag något är,

Och låt mig aldrig trifvas i främlingslandet här,

Men vänta glad i tron ditt sälla möte!

Sangen er skrevet i 1861 og oversatt til nynorsk av Anders Hovden i 1927.